نگاه دیگر

c)تراکم لیگامانت مارپیچی حلزون در مقابل سن.در فرد اختلالات شنوایی شناخته نشده است.(مطابق با نظر wright&schuknecht.1972)

اولین مکانیسم وابسته به خود پایداری سمعک است.(نگهداری در یک محیط داخلی بهینه).مخصوصاٌ تاکید بر اثرات محیطی

وبرهم کنش های ژن_محیطی واحتمال این است که بیشترین احتمال پیرگوشی باشد.قطع توانایی پیشرونده ی

سلول های حسی برای ادامه ی هموستازی ممکن است بزرگ شدن در اثر کنش های محیطی بعد از زندگی

برایشان روی دهد،یک آسیب سلولی متراکم سوق می دهد.اگر ما به هر طریقی همه ی منابع تحت فشار و آسیب

سلولی راحذف کنیم آیا مامی توانیم فرآیند پیر شدن سلولی را متوقف کنیم؟

همانند این سوالات رامی توان به درستی در الگوهای ساده ی موجودات زنده یافت(همانند کرم میوه) یا در کاشت

سلول در یک آزمایشگاه ،ودر یک حادثه،ناسازگاری آثار این بخش،بعضی از مدارک از این تصور که سلول ها حاوی یک

اصل برنامه ی ژنتیکی هستندحمایت می کند.رونویسی ازتمام گروهای ژنی بیشتر از زمان معین،سرانجام به بی ثباتی و مرگ منتهی می شود.(نظرsedman.ahmad&bai.2002)

اگر نمونه ای وجود داشت که خدماتی مانند(ساعات)،بیان کننده ی سلول هایی است که اقدام به برنامه ریزی

می کنند؟اتفاقی که مشاهده شده است آشکار می کند این که می توان قطعی نکرد.محدوده ی عمر آن ها را

(75یا3سالگی):اکنون،پایان محدوده ی عمرشان نزدیک است،آن ها نشان می دهند یک آسیب شناسی حلزون

ساده تر را،شامل سلول های مویی از دست رفته.فرض مورد انتظار برای عمر یک سلول مویی خارجی سالم(بدون

آسیب دیدگی)65 سال است.ما می توانیم به آسانی ببینیم چرا یک انسان ممکن است شروع به از دست دادن

سلولهای مویی بعد از یک دهه میکند،اما چرا در یک موش این از دست دادن کمتر از سه سال می باشد؟ سلولها

سلولها ومحیط پیرامون ضروریشان در موش ها وانسان شبیه هم است(ودر موش ها احتمالا یک شیوه ی زندگی

سالم تری دارند)تفاوت عمده این است که اساس شدت متابولیسم برای حیوانات بزرگترخیلی پایین تر از حیوانات

کوچک می باشد. در هر جنبه برنامه ریزی شده ی سالخوردگی باید شدت متابولیسم با شدت مصرف اکسیژن در

موجود زنده هنجارمی باشد(Barda،2002(