نگاه دیگر

بنابراین ما نیاز به یک تنظیم خروجی ویژه برای بیماررانی که آستانه های متغییری برای رسیدن به آستانه ناراحتی دارند.به علاوه نیاز به این داریم تا تنظیمات سمعک با وضعیت دنیای شنیداری فرد مقایسه شود.مدارک تحقیقاتی نشان می دهد که فرآیند بالینی تنظیم خروجی با استفاده از AGCoاین اطمینان را می دهد که صداهای بلند ناراحت کننده نیستند  ودر نتیجه رضایت بیمار را به دنبال خواهد داشت خرید سمعک زیمنس (مولر و ونتلر2002:2005).بنابراین از هر دونظر تئوری و کاربردی،AGCo شیوه ترجیحی برای محدود کردن خروجی سمعک است.

AGCi:

برخلافAGCo،هدف اولیه AGCiبرای محدود کردن خروجی نیست.این شکل از تراکم نسبتا برای تغییر شکل یا تغییر بسته بندی سیگنال ورودی به کار می رود تا محدوده شدت وسیع برای فیت نمودن محدوده باقیمانده ی پویایی شنیداری بیمار، را ایجاد کند.

برای درک اینکه چرا ضروری است،بایستی اول عملکرد رشد بلندی خاص فرد دارای افت شنیداری را بررسی کنیم.افراد دارای کم شنوایی حلزونی(کوکلئار)،رشد سریع بلندی صدا برای سیگنال های فوق آستانه ای دارند(گاهی اوقات این مسئله مربوط به رکروتمنت است).مثلا فردی با افت شنوایی50dB محتمل خواهد بود که آستانه ناراحتی 100dBداشته باشد-سطوح مشابه کسی که شنوایی طبیعی دارد(برای بررسی،مطالعه  بنتلی و کولی2001 را مشاده نمایید).این بدان معناست که در داخل یک محدوده50dB(500-100dB) بیمار همان رشد بلندی را دارد که یک فرد دارای شنوایی طبیعی،در محدوده0-100dB آن را تجربه خواهد کرد.این الگوی رشد بلندی بطور مستقیم مربوط به سلول های مویی خارجی آسیب دیده حلزون است.نوع افت شنوایی در اکثریت افراد دارای افت شنوایی تجربه شده است.یکی از تئوری های استفاده از AGCi،انجام تجدید بلندی است.برای توضیح بیشتر به شکل 35.8 نگاه کنید(صفحه783 را ببینید).طبق پانل بالا،شما می توانید رشد بلندی در فردی با افت شنوایی را در مقایسه با فرد دارای شنوایی طبیعی مقایسه کنید.توجه کنید که در صداهای ملایم  و کم شدت،تفاوت زیادی در درک بلندی وجود دارد(که ناشی از این است که حداکثر بهره در وسیله صورت می گیرد)،در صداهای بلند میزان بلندی تقریبا معادل هستند(در حقیقت ممکن است که مریض نیازمند بهره در صداهای بلند باشد).اگر که ما تفاوت بین دو منحنی را اندازه بگیریم،خروجی دلخواه را به عنوان عملکرد ورودی خواهیم داشت(شکل35.8 را ببینید) که برای سیگنال های ورودی ارائه شده است.اگر که شما بخواهید بهره پیشفرض را داشته باشید،سیگنال ورودی را از خروجی کم کنید.درمثالی که قبلا توضیح داده شد،تفریق می کنیم 40dB ورودی را از خروجی65dB و به این نتیجه می رسیم که این بیمار به بهره25dBدر صداهای ملایم نیاز دارد.پس ما می توانیم که که تعیین نماییم که چه تنظیم تراکمی،بهترین فیت برای عملکرد درست است.

روشی که سمعک ها بهره را تغییر می دهد،معمولا در عملکرد ورودی-خروجی نشان داده شده است.مبنای عملکرد تقویت ورودی/خروجی، خطی است که در بعضی روش ها به عنوان مخالف تراکم،فرض می شود.با استفاده از تقویت خطیخروجی سمعک در نسبت مستقیم با میزان ورودی،افزایش می یابد(یعنی بر اساس رابطه1 به 1 است).مثلا در یک سمعک با برنامه ریزی بهره 30dB،خروجی در مقابل هر 10dBتغییر ورودی،10dB افزایش می یابد.